Oyun çocukların dili, oyuncaklar kelimeleridir. Çocukların kendilerini oyunla ifade etmeleri gelişimin olağan bir parçasıdır. Bu dönemde çocuklar için oyunlar, kelimelerden daha çok anlam taşır. Kurdukları oyunlar aracılığı ile dünyayı ve kendilerini nasıl algıladıklarını, düşüncelerini, duygularını, ihtiyaçlarını, arzularını ifade ederler. Bir başka deyişle, insan olmanın tüm ruhsal süreçlerini oyun aracılığı ile ortaya koymaktadırlar. Oyunun, iletişim işlevinin yanı sıra başka konulara da aracılık ettiğini unutmamak gerekir.

Oyun, çocuğun kendisine alan açma, yalnız kalabilme, empati kurabilme, kişilerarası ilişkileri sağlıklı şekilde öğrenebilme, dikkat, öğrenme, yaratıcılık gibi becerilerini keşfettiği ve geliştirdiği bir araçtır. Terapist, çocuğa kendisini güvende hissedebileceği, koşulsuz kabul edildiğini hissedebileceği bir oyun ortamı sunarak, çocuğun kendi sorunlarını kendi becerileri ile çözmesi konusunda, çocuğun kendi yolculuğunda, ona rehberlik eder. Çocuğun duygularını, ihtiyaçlarını, arzularını daha iyi anlamasına, problem çözme, kendini kontrol edebilme becerilerinin, özgüveninin gelişmesine ve ilişkisel, duygusal ve davranışsal sorunlarının azalmasına katkı sağlamaktadır. Anlayışlı ve kabul eden bir terapist tarafından çocuğun yaşadığı duygular, düşünceler, davranışlar, ihtiyaçlar empatik dinleme ve yorumlama şeklinde ele alınarak, çocuk yaşadıklarına yönelik bir farkındalık kazanır ve kazandığı bu farkındalık ve sahip olduğu mevcut potansiyeli (baş etme yöntemleri) ile problemlerini çözüme kavuşturmaya çalışır.

Çevresinden bağımsız bir çocuk düşünülemeyeceği için, süreç içerisinde bakım verenler ile görüşmeler yapılır. Oyun terapisinde çocuğun yaşadığı problemleri tetikleyen veya sürdüren işlevsel olmayan bakım veren tutumları var ise, bu tutumlar bakım verenler ile paylaşılır, farkındalık kazanmaları sağlanır ve tutum değişiklikleri planlanır. Oyun terapisi çocuğun gelişimini destekleyen bir terapidir. Problem çözme yeteneğini geliştirir.